ทำไมอังกฤษส่งเด็กไปอยู่ออสเตรเลีย The Lost Children After World War II, 10,000 English children were sent to Australia. The Lost Children After Many Years, Painful, Emotional Reunions The Lost Children: Part I , Part II (CBS) It's a mind-boggling story, one that sounds more like a bad movie than reality. But it happened. In the two decades after World War II, 10,000 English children were sent to Australia, reports 60 Minutes II Correspondent Bob Simon. Many were mistreated and abused. All were lied to. The story begins in Britain after World War II - a nation victorious but battered, broke, and burdened by overflowing children's homes. Many of the kids were put there by families too poor to raise them. What happened next is almost unfathomable in civilized countries or in modern times. The British government, in collaboration with churches and charities, developed a secret plan to clear out these children's homes; a plan which has only recently been uncovered. The kids were told that they would be adopted by loving families in Australia. And they were shipped off by the thousands. It was as simple as that. The first ship to sail in 1947 was the SS Asturias. Cargo: 147 boys and girls. John Hennessy, 11 years old at the time, was one of those children. Only a few weeks before it sailed, some priests and bureaucrats showed up at his children's institution in England. They were rounding up kids to go to Australia. "We thought Australia was down the street or it was around the corner," says Hennessy. "How did we know it was on the other side of the world? Well, anyway, they, they came with the stories, you know, that there's fruits there, plenty of fruits." Like many children, Mary Molloy didn't quite grasp what was being proposed: "I just thought, you know, we're going away for a while." All across Britain, at children's homes and institutions, kids were being told the same thing: you're going to a new land, a new life, a new family. Many were illegitimate children. Many were dropped off by single mothers who'd fallen on hard times. But that's not what the kids were told. Tony Jones, who at the time was in a boys' home in Malvern, England, was told that his parents had died: "They said, 'You're an orphan now.' And I was an orphan." That's what they told all the kids, that they were orphans. That there was nobody for them in Britain. Over the next 20 years, 10,000 children, somas young as 3, none older than 15, would depart unaccompanied for their new homes in Australia. Six weeks and 12,000 miles later, the children arrived at the Fremantle docks in Western Australia. They looked around for the fruit trees, the kangaroos, the adoptive families they were told would be waiting for them. But there was none of that here. There was something quite different. Not long after they disembarked, they received a lecture from a man in black, the archbishop of Perth. Hennessy remembers the man's speech: "He said, 'We welcome you to Australia. We need you for white stock.' Because at this stage, the 'white Australia' policy was on. And we didn't know that we were part of the scheme to - to populate Australia with the - the white people. And the archbishop says, 'The reason why we do [is] because we are terrified of the Asian hordes!' Course, we didn't understand that." These children were a commodity to a continent that was terrified of being overwhelmed by Asia. They had, in essence, been exported by a nation that had a surplus of white people. Afterwards, the children's fingerprints were taken and they were herded into lines. Says Hennessy: "They grabbed the girls from their brothers. Brothers from their sisters, screaming. And I can still hear the screams today." These children, who'd been plucked from institutions in Britain, were now trucked to all over Australia. Where? To institutions. No parents were waiting for them - just picks and shovels. John Hennessy was sent to a place called Bindoon, an institution run by the Christian Brothers, an order of Catholic monks 60 miles from civilization in the sweltering bushland of Western Australia. Bindoon was a home and school for boys. But this was no Boys Town, and education was not the priority. The priority was construction. Brother Francis Keaney, an imposing, white-haired Irishman who ran the place, was obsessed with building the largest Catholic institution in Western Australia. He used his charges as labor. From sunrise to sunset, the boys built Brother Keaney's shrine, with no shoes, and no questions asked. Bindoon is a real school now, an agricultural college. But it's still run by the Christian Brothers. And old boys are not welcome, particularly not when they're accompanied by newsmen. When Bob Simon went back with Hennessy, who helped build Bindoon, they were kicked off the premises. The Christian Brothers are not eager to showcase their past as users and abusers of child labor. "They got us dirt cheap," says Norman Johnston, another boy who helped build Bindoon. "We might as well have been slaves. And, you know, we endured all of that when we didn't have to." For these children, there was nowhere to run. At the Fairbridge institution, sponsored by the Church of England, Tony Jones tried to escape whenever he could. He once made it as far as the docks where the children had first arrived. Says ones: "I got down to the beach. I remember looking all over the ocean, and I asked this couple, 'Which way is England?' If there was land all the way across, I would have walked there. I would have walked there." The food at the institutions seemed to have been cooked up in a Dickens novel. At Bindoon, the boys were so hungry one Sunday, 12-year-old John Hennessy led a raid on the vineyard out back. They enjoyed their grapes, but after mass the next morning, Brother Keaney was in a rage. He'd learned of the raid, and he called out for his leading suspect. Then the man whipped him. "He stripped me naked," he says. "In front of 50 boys, put me across the chair and nearly flogged me to death. I've-I've-I've got medical advice that that's where I got the stutter from." He had never stuttered before that day, and has ever since. The children say that floggings and beatings were part of a daily routine. The nightly routine with the Christian Brothers included priestly visits to the children's beds. The brothers were taking away boys who were less than 10 years old. Hugh McConnell was 9 years old. One night, a bad storm hit Castledare, his children's home run by the Christian Brothers. Terrified that the world was coming to an end, Hugh ran outside and hid under a tree, where a Christian Brother found him. The man invited McConnell into his bed, where the boy fell asleep quickly. Later that night, the priest raped him. There was no one to go to. Certainly not the Australian government, which was the legal guardian of the children. "The state supposedly were to be looking after us," says Johnston. "In the nine years I was institutionalized in Australia, I have never been spoken to by a child welfare officer. These Christian Brothers had us for what they wanted in those institutions. And they did with us what they would." The head of the Christian Brothers in Western Australia, Tony Shanahan, admits that there was abuse, but he also suggests that some of the stories may have been exaggerated. A British government inquiry last year was more critical, saying that what happened at institutions run by the Christian Brothers in Western Australia was of "a quite exceptional depravity." In 1993, the Christian Brothers, responding to a lawsuit, officially apologized to the child migrants and paid reparations totaling $2.5 million dollars to 250 who'd been abused at their institutions. The girls, who'd been sent to different places, suffered very little sexual abuse compared to the boys, but many were beaten, and all were exploited as free labor. The shipments of both boys and girls stopped suddenly in 1967. The British simply didn't have any more children available for export. But the 10,000 already in Australia? Only five - not 5,000 - were ever adopted. Few had birth certificates or documents of any kind. It seems their motherland wanted them to disappear without a trace. Mary Mollogrew up in an institution outside Sydney. When she graduated into the real world and applied for a passport, she was in for a surprise. "The only way I could get a passport was to become a naturalized Australian," says Molloy. "I thought I was. Now, to me, that was crazy. I've been out here since I was 9. I was brought out here. And yet, I wasn't acknowledged as an Australian. And yet, according to Britain, I didn't live there anymore. So, where was I?" For decades, Britain was able to forget about the children it threw away. For decades, the children believed what they were told, that they were orphans. But just a few years ago, these lost children - now lost adults scattered all over Australia - were stunned to learn that none of this was true. They weren't orphans at all. The governments of Great Britain and Australia, the Catholic Church and the Church of England had not only exploited and abused these 10,000. They had conned the kids for 50 years. To find out what the con was, and what happened when it was revealed, go to Part II. The Lost Children: Part II (CBS) Not only had these lost children been shipped 12,000 miles from Britain to the bottom of the world. Not only had they been exploited and abused. They had been deceived. They weren't orphans. They had families back in Britain, families which had dropped them off at institutions with every intention of getting them back. When Tony Jones discovered that his mother was still alive in England, he was shocked: "All them years, and they didn't even tell me I had a family?" he says. Too poor to care for him, Maud Jones had placed Tony in a children's home in England after she divorced his father. She never gave consent for Tony to be shipped to Australia. She was never even asked. It took Jones months to save enough money to return home to see his mom. Their reunion was set for the middle of January 1993. But she died just two weeks before that. Jones went back for the funeral. "I saw my mother in the coffin," he says. "It's the most heartbreaking time of my life. And they knew she was alive. They knew. Bastards." When he was a boy, the Church of England told him his parents were dead. That was a lie. When he grew up, the British and Australian governments told him his records didn't exist. That was another lie. And Tony Jones was far from alone. That was the conclusion reached by Margaret Humphreys, an English social worker who began lifting the lid on this sordid chapter in Britain's history. Humphreys stumbled upon the story accidentally when one of her clients insisted that her younger brother had been put on a boat to Australia as a child. Humphreys set up an organization called the Child Migrants Trust to help the children find their birth certificates, their parents and their past. The trust bought copies of every birth, marriage and death certificate in England dating back to 1890, a total of more than 100 million documents on microfilm. It was the database for a desperate search. Of the 10,000 child migrants, Humphreys and her staff could find only one who was actually an orphan. Month after month, year after year, they found more and more parents alive in Britain. "The astonishing thing was that they had no idea that their children had been sent to Australia," says Humphreys. "They had not signed any papers for adoption or migration. And for most of them, they had gone back to collect, to reclaim, their children - to bring them home." "They went to bring them back home to their families - to be told, and given explanations like, your son or daughter's been placed with a very loving family in England. They're very happy. We're not going to disturb them now. You did your best for them. Goodbye," she says. As a child, Mary Molloy had also been told her mother was dead. But Humphreys and her team couldn't find a death certificate for her mother, May Fitzgerald. They continued searching, and last December, Humphreys flew to Sydney to give Molloy some startlig news. Her mother was alive. Molloy was ecstatic. "It's incredible. I mean, everything's based on a lie, right from the beginning. It's just one lousy lie," says Molloy, breaking down as she says it. Her mother had been lied to by the priests. As a single mother, . Fitzgerald had placed her daughter in a Catholic children's home. A year later, she told the home she wanted Mary back, but was informed that her daughter was being adopted. Fitzgerald fired off a telegram telling the priests to stop the adoption, but was told it was too late. A few weeks ago, Mary Molloy packed for an improbable journey back in time. For nearly a half century, ever since she had been put on a boat to Australia, she had thought of herself as a war orphan. Now it was time for Molloy to be a child again, and for 80-year-old May Fitzgerald to be a mother again. Accompanied by her daughter Beverly and family friends, Molloy left Sydney for a 22-hour trip to Dublin to meet her mom. Can you call it lucky to meet your mother when you're 55 years old? In terms of these child migrants, the answer is yes. In terms of the 10,000, Molloy was one of the lucky few. Humphreys says that many thousands of these "orphans" have not yet found their parents. And as both parents and children age, time is running out. Help from the Australian government hasn't been forthcoming. The nation that so desperately wanted white stock has never offered the mildest mea culpa for its treatment of the children. When Philip Ruddock, the Australian minister of immigration, isasked why the Australian government hasn't apologized, "I don't know what we would be necessarily apologizing for," he says. "What we sought to do in Australia was to provide an environment in which young people who were brought here and chosen by a government abroad were given opportunities for a new life. And many have had that opportunity," he says. Ruddock says that he isn't sure that the horrible stories he's heard are really true. As for Great Britain, the country that deported its kids in the first place, there has been a vast silence ever since the children sailed off. Humphreys says she finds that people are not interested. "They didn't help, and they didn't want to know," she says. "You see, these children left our shores, and it was almost as if they left our consciousness. They'd gone."" Who in the British government knew the children were being shipped to Australia? David Hinchliffe, a member of Parliament and the leader of a British government inquiry into the scheme, believes that many high-level officials - including the prime minister, the archbishops, possibly even the queen - probably knew about the scheme. So if the prime minister knew, and Parliament knew, and if the queen knew, one would've expected something resembling an official apology to the thousands of abandoned children. But in fact, no one in Downing Street, or in thHouse of Commons or for that matter at Buckingham Palace has apologized. The best the British could come up with after 50 years was to acknowledge in 2000 that the scheme was misguided. It also set up a travel fund for the children to return home for family reunions. But as of yet, no money has been made available. That's why 60 Minutes II paid Mary Molloy's airfare so she could be united with her mother in Ireland. Their meeting was deeply emotional. As they met, Fitzgerald was overwhelmed: "Oh God. Oh God. I never forget you. Never. I always knew some day you'd come back. I don't want ever to let you go now….You're just the same as I thought you'd be. I'd know you if I met you in the street. I'd know you were mine." Around the age of 50 many lose our parents and become orphans. In Molloy's case, that natural order was reversed. And she will stay in her mother's arms happily for a while, until she contemplates what could have been, the enormity of what was taken away. |
.
ผู้นำออสเตรเลียขออภัยผู้อพยพเด็กที่ถูกส่งไปออสเตรเลีย
ตอบลบแคนเบอร์รา 16 พ.ย. - นายกรัฐมนตรีเควิน รัดด์ ของออสเตรเลียกล่าวขออภัยแก่ "ชาวออสเตรเลียที่ถูกลืม" จำนวน 500,000 คน ซึ่งเป็นเด็กที่ถูกส่งไปอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กเมื่อหลายสิบปีก่อน และถูกทำทารุณทางร่างกายและจิตใจ ในจำนวนนั้นรวมถึงเด็กยากจนที่ถูกรัฐบาลอังกฤษให้อพยพไปอยู่ในออสเตรเลีย
นายกรัฐมนตรีรัดด์ กล่าวขออภัยต่อ ชาวออสเตรเลียที่ถูกลืมราว 1,000 คน ที่ยังมีชีวิตอยู่ ในงานซึ่งจัดขึ้นที่อาคารรัฐสภา คนกลุ่มนี้เป็นเหยื่อการทารุณกรรมในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และสถานเลี้ยงเด็กในออสเตรเลียระหว่างปี 2473-2513 รวมทั้งผู้อพยพเด็กที่ถูกอังกฤษ อดีตเจ้าอาณานิคมส่งตัวไปอยู่ในออสเตรเลียโดยไม่มีครอบครัวติดตามไปด้วย แล้วถูกนำตัวไปไว้ตามสถานเลี้ยงเด็ก ซึ่งเด็กมักถูกใช้แรงงาน ถูกทอดทิ้ง ตกเป็นเหยื่อการทารุณกรรมทั้งทางร่างกาย และจิตใจ
การสอบสวนเมื่อปี 2547 ของวุฒิสภาออสเตรเลียเรียกร้องให้มีการขออภัยต่อชาวออสเตรเลียที่ถูกลืมเหล่านี้ ขณะที่นายกรัฐมนตรีกอร์ดอน บราวน์ของอังกฤษ ก็เตรียมกล่าวขออภัยที่อังกฤษส่งเด็กยากจนกว่า 130,000 คนไปอยู่ในออสเตรเลีย และอดีตดินแดนอาณานิคมอื่น ๆ.
-สำนักข่าวไทยอัพเดตเมื่อ 2009-11-16 09:35:58
.
คำว่า "ขอโทษ" เป็นคำพูดง่ายๆ
ตอบลบแต่มีพลังมากเหลือเกิน
โดยเฉพาะ หากผู้พูดพูดอย่างจริงใจ
ล่าสุด นรม.เควิน รัดด์ แห่งออสเตรเลีย ได้กล่าวขอโทษต่อชาวอังกฤษ
ที่ถูกส่งไปออสเตรเลียเมื่อครั้งเป็นเด็ก
แล้วต้องไปอยู่ตามสถานรับเลี้ยงเด็ก
หรือไม่ก็ถูกใช้แรงงานอย่างทุกข์ทรมาน
สมัยสหราชอาณาจักรเป็นเจ้าอาณานิคม
เขามีนโยบาย ส่งเด็กที่มาจากครอบครัวยากจนไปตามประเทศต่างๆ เพื่อที่ว่าเด็กจะได้มีชีวิตที่ดีกว่า
แต่เหตุผลที่ฟังดูโหดร้าย ก็เพื่อลดภาระของรัฐในการดูแล
และเด็กเหล่านี้ จะได้โตมาเป็นแรงงานของอาณานิคมตัวเองต่อไป
มีการประมาณการว่า มีเด็กอังกฤษราว 150,000 คน ที่ถูกส่งไปอยู่ต่างประเทศระหว่างปี 2161 - 2510
โดยที่ส่วนใหญ่ จะถูกส่งในช่วงปลายศตวรรษที่ 19
สำหรับที่ถูกส่งไปที่ออสเตรเลีย น่าจะอยู่ที่ราว 30,000 คน
นี่คือประวัติศาสตร์อันน่าเกลียดบทหนึ่งของเจ้าอาณานิคม
ที่ได้ชื่อว่า พระอาทิตย์ไม่เคยหลับใหล
นรม.กอร์ดอน บราวน์ แห่งอังกฤษเองบอกว่า จะกล่าวขอโทษอย่างเป็นทางการปีหน้า
ช่วงนี้ขอปรึกษากับตัวแทนผู้ที่ผ่านประสบการณ์นี้ก่อน
แต่อังกฤษมีความพยายามตั้งแต่ช่วงทศวรรษ 90
ในการช่วยเหลือให้เด็กเหล่านี้ได้กลับไปอยู่กับครอบครัวในอังกฤษอีกครั้ง
ต้องถือว่า ออสเตรเลียออกตัวก่อนในการกล่าวขอโทษ
ซึ่งเป็นนโยบายที่เด่นชัดของรัฐบาลนายเควิน รัดด์ด้วย
เพราะก่อนหน้านี้ มีการกล่าว"ขอโทษ"ชาวพื้นเมืองอะบอริจินส์ไปแล้ว
สำหรับความไม่ยุติธรรมที่พวกเขาได้รับในสังคม
ในงานที่จัดขึ้นที่เมืองหลวงแคนเบอร์รา นรม.เควินกล่าวว่า
"เรามารวมตัวกันในวันนี้ เพื่อจัดการกับสิ่งที่น่าเกลียดในประวัติศาสตร์ชาติเรา
...ขอโทษที่พวกคุณถูกทรมานทางร่างกาย ไม่ได้รับความอบอุ่นด้านจิตใจ
และต้องอยู่ในสภาพขาดความรัก ความอ่อนโยน และการดูแลเอาใจใส่
ขอโทษที่พวกคุณต้องสูญเสียวัยเด็กไป"
คนที่มาร่วมงาน ก็คือ ผู้ที่ผ่านช่วงเวลาอันโหดร้ายดังกล่าว
ปัจจุบันมีอยู่ราว 7,000 คน ที่ยังอาศัยอยู่ในออสเตรเลีย
ยกตัวอย่าง นายจอห์น เฮนเนสซี ปัจจุบันอายุ 70 ปี
ถูกส่งไปออสเตรเลียตอน 10 ขวบ
ตอนนั้น มีคนบอกเขาว่า จะได้ขี่จิงโจ้ไปโรงเรียน
แต่พอไปถึง เขาต้องไปอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็ก
ถูกตี และถูกล่วงละเมิดทางเพศด้วย
ทำให้เขากลายเป็นคนติดอ่างจนปัจจุบัน และมีบาดแผลทางจิตใจ
ทันทีที่ นรม.เควิน รัดด์ กล่าวขอโทษ
หลายคนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
ผู้ร่วมงานหลายคนพูดตรงกันว่า
แม้วันเวลาจะพอช่วยได้บ้าง แต่ความเจ็บปวดจะยังคงอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่ถึงกระนั้น การขอโทษเป็นสิ่งที่ควรทำตั้งนานแล้ว ทุกคนรอคอยมันมาทั้งชีวิต
พอได้ยินคำนี้แล้ว รู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อย ได้รับความสบายใจ
การขอโทษอย่างเดียว อาจไม่พอ
อาจต้องมีการจ่ายค่าชดเชยบางอย่างด้วย
แต่อย่างน้อย การกล่าวขอโทษอย่างจริงใจ ย่อมเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี
ที่ทำให้คนที่ผ่านเหตุการณ์ร้ายรู้สึกว่า พวกเขาไม่ได้ถูกลืม
สำหรับการขอโทษเช่นนี้ รัฐบาลที่แล้วของนายจอห์น โฮเวิร์ด ไม่ทำ
เพราะมองว่า ไม่ใช่สิ่งที่คนรุ่นนี้ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่คนรุ่นก่อนได้ทำเอาไว้
แต่การคิดแบบนี้แหละ ทำให้ปิดฉากประวัติศาสตร์ไม่ได้
และในความเป็นมนุษย์ การเอ่ยขอโทษ
ซึ่งเป็นการแสดงความเสียใจและเห็นใจต่อสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับคนอีกคน
ไม่น่าจะเป็นเรื่องเสียศักดิ์ศรีอะไร หากต้องเอ่ยออกมา
อาจด้วยเหตุผลคล้ายๆกับนายโฮเวิร์ด ที่ทำให้ ญี่ปุ่น จีน และเกาหลีใต้ ยังมีปัญหาคาราคาซังจนถึงปัจจุบัน
โดยในปี 2550 นรม.ชินโซะ อาเบะ เคย "แสดงความเสียใจ" ต่อผู้หญิงในเอเชีย
ต่อสิ่งที่ทหารญี่ปุ่นได้กระทำในช่วงสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง
นั่นก็คือ ทำให้พวกเธอกลายเป็นทาสกามารมณ์
แต่ "การแสดงความเสียใจ" มีน้ำหนักเบากว่า "ขอโทษ" เยอะ
และไม่ได้เป็นการแสดงความเสียใจต่อการรุกรานของสงครามโดยรวม
ที่แย่ยิ่งกว่าคือ การบิดเบือนตำราเรียน ลดระดับความโหดร้ายที่ตัวเองได้ทำไว้
ทำให้เด็กรุ่นใหม่ของญี่ปุ่นไม่เข้าใจว่า คนรุ่นก่อนได้ทำอะไรไว้บ้าง
ต่างจากเยอรมนี ที่ได้กล่าวขอโทษหลายครั้ง
และบรรจุไว้ในตำราเรียนเรียบร้อยว่า
ความผิดพลาดที่ชาติตนสร้างไว้ มีอะไรบ้าง
เมื่อมีการยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น และแสดงความเสียใจแล้ว
การก้าวไปสู่ข้างหน้าย่อมมั่นคงยิ่งขึ้น
ดังเช่นที่ นรม.เควิน รัดด์ กล่าวไว้ตอนหนึ่งว่า
"ขอให้การกล่าวขอโทษเป็นจุดเปลี่ยนสำหรับประเทศเรา
ขอให้พวกเราเดินไปข้างหน้าอย่างเท่าเทียม
และขอให้ทุกคนเป็นสมาชิกอันมีค่าของครอบครัวที่เรียกว่า ออสเตรเลีย"
ที่มา : หยิบข่าวมาคุย โดย วีณารัตน์ เลาหภคกุล
.
ช่างโหดร้าย
ตอบลบมันมีอะไรแอบแฝงมากกว่านั้น
การแทรกซึมทางการเมือง
สายลับ
.
.
.
รู้นะอังกฤษคิดอะไรอยู่...
.